امکان ‌سنجی استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی در دانشگاه آزاد اسلامی

هدف این پژوهش، امکان‌ سنجی استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی در دانشگاه آزاد اسلامی‌از دیدگاه اعضای هیأت علمی‌منطقه‌ی 3 بود. تحقیق حاضر، به روش پیمایشی انجام شد. جامعه‌ی مورد مطالعه، کلیه‌ی اعضای هیأت علمی ‌تمام وقت و نیمه وقت 20 واحد دانشگاهی منطقه‌ی سه به تعداد 1523 نفر بودند که براساس جدول کرجسی و مورگان تعداد 310 نفر اعضای هیأت علمی ‌به روش تصادفی طبقه‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسشنامه‌ای محقق ساخته 41 گویه‌ای براساس مقیاس لیکرت بود که پس از تعیین روایی و محاسبه پایایی آن به میزان 0.86 به اجرا درآمد. جهت تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی (آنووا و شفه، و کالموگروف- اسمیرنف و کروسکال والیس) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین شرایط و امکانات استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی در واحدهای دانشگاهی مورد تحقیق، تفاوت معناداری وجود دارد. از طرفی تفاوت معناداری میان واحدهای دانشگاهی منطقه‌ی 3 از نظر زمینه‌های کاربردی نظام آموزش ضمن خدمت مجازی وجود ندارد و عمدتاً در پاسخ دهی به سؤال دوم، آزمودنی‌ها اتفاق نظر داشتند. در پاسخ به سؤال سوم پژوهش، پس از شناسایی موانع استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی، نتیجه‌گیری شد که تفاوت معناداری میان واحدهای دانشگاهی منطقه‌ی 3 از نظر موانع استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی وجود دارد. در پاسخ به سؤال چهارم پژوهش، پس از شناسایی عوامل تسهیل کننده‌ی استقرار نظام آموزش ضمن خدمت مجازی نتیجه‌گیری شد که تفاوت معناداری میان واحدهای دانشگاهی منطقه‌ی 3 وجود دارد.